Twee monniken en een vrouw…
over vriendelijkheid versus gehechtheid aan principes
Twee monniken wandelen na hun dagelijks bezoek aan het dorp in de morgen terug naar de abdij. Als ze op hun weg bij de doorwaadbare rivier komen, staat er een jonge vrouw langs de oever. Ze aarzelt, ze is gekleed in een gewaad van lichtblauwe zijde dat schittert in de zon en ongetwijfeld nat zal worden als ze oversteekt. De monniken kijken en denken en lijken te overwegen…, spreken doen ze niet. Uiteindelijk loopt één van de twee kordaat op haar af en biedt aan om haar te dragen naar de overkant. De vrouw maakt dankbaar gebruik van het aanbod en de monnik zet haar droog aan de andere kant van de rivier, zijn medebroeder is hem gevolgd.
Aan de andere oever scheiden hun wegen, de vrouw vervolgt haar weg, de 2 monniken die van hen. Vroeg in de middag zijn ze terug op de abdij en nemen elk hun gebruikelijke taken op.
Aan het eind van die dag spreekt de eerste monnik de tweede aan. Hij doet zijn best, maar zijn stem verraadt woede en irritatie. Hij zegt: ‘Je weet dat wij niet aan vrouwen mogen denken, laat staan dat we ze mogen aanraken. Vrijwel zonder aarzeling heb ik je toch die vrouw zien bekijken en je hebt haar zelfs gedragen!’ De andere monnik wacht even en reageert dan: ‘Ik weet het, het is zo. Ik heb de vrouw gedragen en over de rivier gezet. En dat is in strijd met onze principes en geloften. Maar ik heb haar daarmee geholpen, was blij vriendelijkheid te ervaren en ik heb haar vervolgens achter gelaten bij de rivier. Jij hebt blijkbaar de hele dag met woede rond gelopen en de vrouw in je gedachten mee gedragen.’
Een verhaal over de keuze voor gehechtheid aan principes of de vrijheid van een intentie.
Traditioneel verhaal vrij her-woord in het licht van universele zingeving, Jan Weeda.
Als dit verhaal inspireert en elders bij kan dragen: fijn als je het deelt. Het helpt ons in ons werk als je dan de bron -onze site en blogs- vermeldt.
Foto: river-5330961_1920.PXB