Tijd voor reflectie.*
Winter biedt kansen, ook al voelt het soms anders, winter biedt kansen tot reflectie.
De donkere dagen nu kunnen aanleiding zijn tot somberheid…
Maar daar voorbij ligt de ruimte om ‘naar binnen te gaan’, te reflecteren.
Al raast de wereld om ons heen –soms schijnbaar- voort: winter nodigt uit tot bespiegeling.
Het is een tijd van rust, achterlaten wat niet volgroeid was in de zomer, geen vrucht droeg in de herfst. Ruimte maken voor kiemen die je voelt en die als vanzelf gevoed zullen worden als je rust neemt en opruimt .
Thich Nhat Hanh: ‘Naast het helder wit van sneeuw brengt de winter hier slechts één andere kleur: melancholisch grijs. De groene weiden zijn verdwenen. De bomen zijn naakt en kaal.
Het is alsof de aarde haar vitaliteit verloor. Op een dag tegen het einde van de herfst toen alle bladeren waren gevallen, maar de brute kou van de winter er nog niet was, keek ik naar een rij kale bomen. Tederheid vulde mijn hart. Ik begreep diep dat, net als dieren, bomen gevoelige wezens zijn die zich moeten voorbereiden op hun toekomst. Niet lang geleden gaven dezelfde bomen koele schaduw aan rijen huizen, nu stonden ze streng en kaal, klaar om een lange winter te ondergaan. Hun knokige armen drukten strakke patronen in de grijze hemel, de zelfde hemel die ze niet lang geleden verborgen met hun bladerkronen.
Als de ijzige winter komt ontziet niet wat jong, kwetsbaar en onzeker is.
We moeten voorbij jeugdige onzekerheid groeien om voort te kunnen. Volwassenheid en onderzoek zijn nodig. De moedige en stevige weg te zien waarmee bomen zich voorbereiden op de winter, helpt me de lessen te zien en waarderen die ik leerde.’ (met dank aan Hans d’Achard)
Oefening:
Wandel een bekende route en bepaal wat het punt halverwege is.
Richt je volledig op het gevoel in je lichaam van de beweging en van de ademhaling.
Vervolgens stel je jezelf, al lopend, de vraag: wat laat ik achter?.
Op het Half-weg punt aangekomen sta je stil en je dankt jezelf voor wat je hebt kunnen/ willen achterlaten. Je voelt opnieuw de adem en je loopt terug.
Onderweg stel je je open voor wat zich maar aandient…
zonder te sturen borrelen wellicht kiemen van het nieuwe op,
of er is rust –winterse rust-, of er is een onbestemd gevoel…
het gevoel van niet-weten… van waarheen/ waarvoor en ook dat kan gewoon toegelaten worden, ook dat is winter.