Onderweg

Zo af en toe is er onrust en een verzuchting… de wens ‘er te zijn’.
Er’, de plaats waar alles goed is, alles opgelost, geen vragen meer zijn.
In de rust van de stilte komen herinneringen terug die helpen. Het leven is onderweg zijn. De nodige citaten passeren als mooie wolken langs de blauwe lucht van aanwezigheid, dat helpt. Natuurlijk, zo door de tijd heen worden ze sleets, en kunnen ze iets krijgen van een cliché. Die citaten krijgen opnieuw diepte, herontdekt in de onrust en het verlangen daar achter.
Waar je ook gaat daar ben je’. Okay, dus ik ben ‘er’ altijd… dat helpt.
In een inleiding rond ‘lerend leven’ en fouten maken gebruikte ik het voorbeeld van mijn overleden vader. Hij maakt geen fouten meer, wellicht is hij op een plek waar alles goed is, alles opgelost, waar geen vragen meer zijn –wie zal het zeggen?
Het leven maakt zich kenbaar door steeds nieuwe vragen, en in hoe we ons verhouden tot die vragen leren we ons zelf kennen. En natuurlijk word ik daar af en toe moe van, natuurlijk maak ik fouten en natuurlijk wil ik het beste…
Op die momenten van verzuchting –niets anders dan de wens dat de dingen anders zouden zijn dan ze zijn- hang ik dan aan de wens dat ‘het’ anders is.
Een geweldige kracht die we hebben: ‘verlangen’. Het is de brug naar het ongekende, het is de koers door de storm. En het is ook een valkuil.
De reis begint altijd op de plek waar je nu bent, niet bij de obsessie van waar je zou willen zijn’.passeert langs de horizon.
Het is een wonderlijk fenomeen. Het leven is beweging. Ergens vond ik in het Thomas evangelie: ‘En als ze je vragen wat is het teken van de vader in je? Zeg hen: het is beweging en rust’. Het is niet absoluut, het is ook altijd hoe jij het beleeft, en ik hoop nog lang beweging te mogen meemaken, ook al vermoeit die me soms.
Geholpen door woorden en stilte (beweging en rust) kan ik verder.
We zoeken, vinden en vergeten weer, zo gaan we onze levensweg.
Gaandeweg ontdekken we dat ons pad geen bestemming heeft, maar bestemming is
.”(Hans Korteweg)
Deze woorden herinner ik me op momenten dat ik terug lees in mijn dagboek…
Ik kan me verbazen over inzichten die ik tegenkom: had ik me dat toen al eigen gemaakt, gerealiseerd? En vervolgens is dan nu dat inzicht niet meer paraat… teleurstelling. Maar woorden bestaan om hun betekenis. En als je de betekenis begrepen hebt, kun je de woorden vergeten.
Het inzicht voegt zich van de parate kennis naar de latente bron van wijsheid, de schatkist die in ieder van ons is. En die zich opent als het moment daar is….
Ondertussen zijn we onderweg, en precies daar waar we zijn is het goed. We onderzoeken wat we tegenkomen, dat is het leven… We wensen jullie een rijke schatkist!
We hopen van harte bij te dragen aan de vulling van de schatkist van ervaringen en woorden van de mensen die een stukje met ons mee lopen. We blijven onderweg, op een pad met kuilen en hobbels, waarbij we zelf kiezen hoe we die ‘nemen’. Blij dat we er af en toe bij kunnen zijn als jij eens naar je koers kijkt, of kiest voor verdieping.

Jan Weeda.

Reacties